Niedorozwój intelektualny w służbie marketingu.

Zapytanie ofertowe dostałem. Szczegóły merytoryczne zdradzają znajomość tematu, ale ponieważ rzuciłem tylko okiem na email, zaznaczyłem go do późniejszej odpowiedzi. I prawie dałem się nabrać.

Pal diabli, że owe szczegóły techniczne zajmowały trzecią część tego, co stopka, w której przypadkiem znajdował się opis softu [nie powiem, również teoretycznie mnie interesującego… gdybym sam dla siebie nie napisał już dawno temu podobnego wynalazku]. Z targetem w zasadzie trafili.

Ale czy spośród całego targetu tylko mi przyszło do głowy – po odruchowym najeżeniu się na widok proporcji wielkości „zapytania” i stopki – zwyczajnie zerknąć na adres nadawcy? Tylko po to, żeby zobaczyć tam support@software_ze_stopki.pl?

Powyższe jest bliskim, [pseudo]intelektualnym kuzynem Wielkich Kampanii Marketingowych.Przysięgi, plany, podpisy, druki, fejsy, srejsy, analitycy po marketingu i zarządzaniu. A na końcu jak nie trafisz na infolinii na ex-babę z dziekanatu, to się okazuje, że wszystkie warunki promocji to jedna wielka ściema. Jak nie spotkasz handlowca nieumiejącego wysłowić się po polsku, to duszoszczypatielny mail naganiacza znajdziesz w ochnastu kopiach na necie. A jeśli pozwolisz się omyłkowo prowadzić swojej nieświadomości, to młody i perspektywiczny [planujący być może nawet wyjazd z „tego kraju”] szybciutko wyprowadzi Cię z błędu, puszczając pseudozapytania ofertowe z adresu supportu.

W odpowiedzi na nieustannie zadawane wewnętrzne pytanie „czy zrobić sobie wreszcie t-shirt ‚Całe życie z idiotami’ i zaryzykować zerwanie kontaktów z co bardziej wyrywnymi znajomymi, ale dać upust – czy nie robić i siedzieć cicho, ale paść za kilka lat od wylewu?” niepokojąco dużą przewagę zyskuje ostatnio opcja pierwsza.