Wszystko, co chcielibyście wiedzieć o GTD, ale nie to, że boicie się spytać, ile po prostu się nie spytacie, bo nie macie na to czasu.

Od dłuższego czasu dostaję od Forka sromotne baty w memo. Raz za razem, bez odnotowanego wyjątku. Gdyby ktoś przed momentem dopiero się był odhibernował albo jeszcze nie ma dzieci, zasady są banalne. O czym to ja? Aha, że sromotne baty. I to raz za razem. Bez odnotowanego wyjątku. W memo od Forka. Że dostaję.

Z początku składałem to na karb czającej się za płotem starości, przemieszanej z dumą i radością, że „I watch them grow, they’ll learn much more than I ever know”. A wczoraj do rzeczonego mema usiadła z Forkiem TŻ i z marszu nawet jeśli go nie puściła w skarpetkach, to w każdym razie ograła. I do mnie w te słowa: „Co ci z tego GTD, jeśli w ogóle nie ćwiczysz pamięci?” I pomyślałem sobie: „Do kroćset, to może być prawda”.

Gdyby ktoś przed momentem dopiero się był odhibernował, jednym z głównych komponentów GTD jest system przechowywania zadań – „listy zadań” są dobrym uproszczeniem, ale jednak to wciąż tylko przybliżenie. Do systemu w myśl idei przewodniej winniśmy wrzucać literalnie wszystko, co zalega nam w głowie do zrobienia, i jest to warunek konieczny do osiągnięcia nawet nie tyle większej efektywności działania, ile – co kto lubi – niezależnego od aktualnego strumienia pracy uczucia luzu i panowania nad swoim życiem. Od dawna podejrzewałem podskórnie, że ceną do zapłacenia za ten komfort może być zanik pewnych mechanizmów owej „pamięci podręcznej” właśnie. Epizod z memo zdaje się tę smutną konstatację potwierdzać, choć oczywiście nie musi on wynikać z GTD, a jedynie może wskazywać na również smutny truizm, że nie zawsze będziemy piękni dwudziestoletni. Przydałaby się większa próbka badawcza, może coś znajdzie się na Świętach [acz świeżo zanabyta „Historia” stwarza pewne wątpliwości]. Ale to na marginesie. Niepokojącym skutkiem ubocznym „zaniku pamięci krótkotrwałej” mogą być również te [szczęściem relatywnie krótkie – jeszcze…] momenty, w których człowiek siedząc przy pracy bez kawy nie wie za chińskiego boga, za co się wziąć, co myśleć i co miał przed momentem zrobić. Składanie tego na karb GTD to jednakże przejaw wyjątkowo złej woli, gdyż widzę to dokoła siebie – również wśród ludzi, których o zaawansowane techniki samoorganizacyjne nigdy nie śmiałbym podejrzewać. Dużo bardziej prawdopodobne, że to po prostu prozaiczna SKS.

Skoro jestem przy meandrach GTD – drugą sprawą, która od dawna leżała mi na wątrobie, jest [odnotowane gdzieś tam nawet przez Allena] uczucie „nadmocy”. Umysł człowieka dorosłego i umiejącego cokolwiek, uwolniony [w zasadzie z dnia na dzień] od konieczności przechowywania pierdyliona drobiazgów ma tendencję do równie nagłego przeszacowywania swoich możliwości. Rzecz – o ile znana i kontrolowana – w najlepszym razie kończy się na łagodnym zwrocie w lepszą stronę, w wariantach gorszych – w próbie łapania pięćdziesięciu srok za ogon [w porównaniu z dziesięcioma sprzed wdrożenia GTD…] oraz ogólnie w chęci porywania się z motyką na słońce. Na ogół to przechodzi, ale niekiedy trzeba to odchorować – im szybciej stworzysz swoją hierarchię rzeczy naprawdę ważnych [w miejsce dotychczasowego gaszenia pożarów i rzeczy, których ważność definiujesz przez pryzmat czasu, pozostałego Ci po pracy, zrobieniu zakupów, przejrzeniu fejsa, śnie i czynnościach fizjologicznych], tym lepiej.

Po jednej stronie mamy więc zanik, jeśli nie degenerację, czegoś w rodzaju „pamięci krótkotrwałej” i „dokuczliwość uczucia nadmocy”. Obie rzeczy występujące w zasadzie incydentalnie, o ile nie zarabiasz na życie grą w memo. Po drugiej – spokój, luz, uczucie kontroli [a przynajmniej ogarniania] własnych śmieci i [zapewne subiektywna, jak powiedzą Wasze Kobiety] możliwość skupienia się na rzeczach naprawdę istotnych i Mania Czasu Naprawdę Na To, Co Trzeba [wpis o wyjątkach w drodze]. Zostaliście formalnie ostrzeżeni, choć jak dla mnie bilans jest jasny i oczywisty. Ale z ręką na sercu – spodziewaliście się tutaj innej konkluzji?