Odruchy i przemysł tekstylny.

Przykurzony już nieco hyr dokoła niedawnych wystąpień p. Krystyny Pawłowicz [tempo przykurzenia każe mi przekornie sądzić, że to klasyczne wrzuty dla wytłumienia jednej czy drugiej rysy na szkle tolerancji i ogólnej miłości, no ale mniejsza] skatalizował tłumioną od dawna z braku czasu chęć rozprawienia się z jednym z istotniejszych zabobonów ćwierćinteligencji – no i mam za swoje, bo w tzw. międzyczasie lolcontentu do notki zrobiło mi się trzy razy więcej. Ale po kolei.

Najpierw „Get the facts”, jak mawiają w małym miękkim. Wesołe towarzystwo poprzyczepiało się do p. Pawłowicz za [rzekome] obelżywości, jakich dopuściła się pod adresem Marszu Szmat, takich jak np. „Widziałam zaproszenie na ten marsz i muszę przyznać, że w życiu nie spotkałam się z czymś tak ohydnym. Ci ludzie chyba nie mają godności.(…) Trzeba było wyznaczyć im miejsce w ZOO czy na podwarszawskich polach. Niech tam epatują swoją golizną i wulgarnością, wzajemnie wyzywają i tarzają w błocie. Centrum Warszawy nie należy do ludzi zboczonych i wynaturzonych.” [wiki]. I pewnie jeszcze jakichś innych. Ojej. Ale chyba nie o to poszło… oddajmy głos samej zainteresowanej:

Obrażających się na mnie za mój komentarz w TVN24 nt. „Marszu Szmat” kieruję pod właściwy adres, tj. na strony Fabryki Równości – organizatora marszu, który zapraszał do udziału następującym tekstem (o ile jeszcze tego nie zdjęto). Cytuję za organizatorami:

„…dziwki i dżentelmeni, damy i żigolaki, kurtyzany i alfonsi, napalone queery i wyzwoleni feminiści, cudzołożnice i jawnogrzesznicy, fetyszystki i transwestyci, córy Koryntu i sukinsyni, nierządnice i sutenerzy, dominy i niewolnicy, ladacznice i stręczyciele, dewiantki i puszczalscy, święte prostytutki i sprośni utrzymankowie, sodomitki i zbereźnicy, poliamorystki i swingerzy, wszetecznice i rozpustnicy, nimfetki i satyrzy, bezwstydnice i erotomani, cyklistki i pedały… to jest nasza noc. Duszą, ciałem i seksem świętujemy 1. warszawski Marsz Szmat (Slutwalk)…”

Po marszu organizatorzy przewidzieli m. in. następujące imprezy: „Sodoma. Zdziry & libertyni”, „Zboczenie na scenie” czy „Rozpusta na parkiecie”.

[link]

Paradne, doprawdy. Proszę nie mówić mi tu o konwencjach wypowiedzi – obowiązują one tylko i wyłącznie w zamkniętych kręgach. O marszu szmat można umownie rozmawiać w tzw. środowiskach. Jeśli z takim słownictwem wychodzi się do, jak to się teraz mówi, przestrzeni publicznej, należy liczyć się z tym, że uczestnicy owej przestrzeni publicznej zlekce sobie ową umowność / kod / nomenklaturę ważą.

Nie raz i nie dwa razy obrywało mi się tutaj [fakt, ciągle od tych samych dwóch, ale zawsze] za używanie „jakichś akronimów internetowych”, dobrze znanych – wydawało mi się w swojej naiwności – w podzbiorze osób, dla których inet jest od dawna czymś dużo więcej, niż tylko ikonką na pulpicie. Nie raz i nie dwa „libertariańska ekstrema” z minibio po prawej została wykorzystana w sposób nie do końca mi odpowiadający. Jednym z ulubionych leitmotiwów ateizmu licealnego [odróżnialnego od ateizmu gimnazjalnego poprzez fakt, że do a.l. trzeba już mieć jakąśtam wiedzę] jest wszakże manewr, polegający na przenoszeniu pojęć [czy może precyzyjniej – słownictwa], nazwijmy je, teologicznych, w środowisko kompletnie mu obce i dokonywanie na nim tam żartów wybrednych mniej lub bardziej [żartowałem, żartów wybrednych bardziej nie stwierdzono]. A teraz owo towarzystwo „ladacznic i stręczycieli, dewiantek i puszczalskich” etc. płacze nad rozlanym mlekiem. A nawet – śmiem twierdzić – nie oni; robi to w ich imieniu bystra ćwierćinteligencja, urabiana przez wyroby mediopodobne, które najwyraźniej w nawale pracy dziennikarskiej nie miały czasu wspomnieć, iż KP [zbieżność inicjałów przypadkowa, acz zauważona :P] czytająca te farmazony dokonuje cytatu, a nie wypowiada się własnymi słowami.

Kolejne niewybaczalne, popełnione przez tzw. środowiska, to import do tzw. przestrzeni publicznej języka chamstwa i rynsztoku. Owszem, nie oni pierwsi. Owszem, przed nimi jest Palikot, wcześniej Niesioł, przed nim Urban, jeszcze wcześniej pewnie cała masa ludzi – również pewnie z drugiej strony – którzy przed kamerami wypowiadają słowa, których nie powtórzyliby w domu [choć kto ich tam wie…] I tylko nikt nie zdaje sobie sprawy, że merdia w jakimś stopniu kształtują percepcję rzeczywistości. Owszem, ulica mówi inaczej. Owszem, przystanki mówią inaczej. I owszem – im częściej o kobietach mówi się per „szmaty”, tym do większej ilości osób to skojarzenie na jakiś poziom świadomości przesiąknie. Im częściej powtarza się pewne słowo na „k”, tym uważamy je za normalniejsze [to tak a propos firmowanego publicznie przez tych samych „urażonych niedotykalskich” Dni Cipki]. Kto sieje wiatr, zbiera burzę.

Cały ten zgiełk oparł się wreszcie, jak wspomniałem na początku, o jeden z modniejszych mitów ćwierćinteligenta – negację frazy w zgrubnym kształcie „kobieta ubrana jak zdzira sama jest sobie winna”. Aż dziw bierze, że ktokolwiek świadomy swojej przynależności gatunkowej pozwala sobie na głośny sprzeciw wobec tej frazy. Hype jest tak wielki, że ulegają mu jednostki skądinąd inteligentne, jak choćby mocno gardłujący o to n3m0…

Diabeł tkwi w definicji „winy”. Gwałt jest winą umyślną gwałciciela, bez dwóch zdań [przypadki większej lub mniejszej „gry” o nieoczekiwanym finale chwilowo pomijam]. W akcie, hm, imisji, winny [jeśli mowa o gwałcie] jest tylko, hm, imitent. Ale zostawmy winę umyślną…

Istnieje bowiem jeszcze pojęcie winy nieumyślnej. Nie wdając się w szczegóły dla prawników – jest to każda forma zaniedbania czy niedołożenia należytej staranności. Inspektor budowlany, dokonując odbioru budynku, który waląc się pół dnia później grzebie kilka rodzin, nie przykłada bezpośrednio ręki do piłowania elementów stropów – jego wina to brak nadzoru. Klient Amber Gold nie kradnie niczyich pieniędzy – jego wina to brak dołożenia należytej staranności. Pokerzysta-amator, wchodząc między szulerów nikogo nie oszukuje – jego wina to brak rozeznania/ rozsądku.

Powtarzającym, że gwałt nijak nie jest winą kobiety ubranej tylko w marzenia, którzy doczytali do tego miejsca, a krew jeszcze nie zalała im ócz, proponuję prosty eksperyment. Mówcie osobom z poprzedniego akapitu, że to nie ich wina. Pogłaszczcie po główce inspektora, że on nie winowat – „j*ło, to j*ło, mówi się trudno”. Niech po wypuszczeniu z pudła dalej odbiera budowy na gębę albo na flaszkę. Człowieka, który naciął się na Amber Gold, dalej głaszczcie po główce. Niech dalej jest przekonany, że w zakres „szwajcarskiego scyzoryka” ciułacza żadną miarą nie wchodzi podstawowe rozeznanie inwestycyjne, a wszystko powinno załatwić za niego megasprawnie przecież działające państwo i organy ścigania. Powtarzajcie frajerowi, że widać trafił na złych ludzi i że w grze po spelunach z szemranym towarzystwem nie ma nic złego, jeśli nie umie się grać. Mówcie im wszystkim, że mają moralną słuszność, tylko świat się nie poznał.

Powtarzajcie kobietom, że w gwałcie, będącym pochodną nocnego, półnagiego spaceru po zapuszczonym parku / imprezy w podejrzanym towarzystwie, nie ma nic złego ani niebezpiecznego. Mówcie im, wszystkim, że słuszność jest po ich stronie, że „Nie znaczy nie”, że to ubranie, nie zaproszenie, tylko zły świat się na nich nie poznał. Dobra robota, lemingi.

* * *

A tak zupełnie na marginesie i w perspektywie ultraszerokiej, bez odniesień do poprzedniej sekcji. Mając do wyboru dwie skrajne bramki: „to wszystko moja wina” i „poczuj się miło, to nie twoja wina” wybieram statystycznie bramkę nr 1. Chrzanić dobre samopoczucie; branie wszystkiego na klatę, jakkolwiek owocujące niekiedy [niekiedy, powiadam] kompleksami, to dla sensownie ukształtowanej jednostki nieustający bodziec do samorozwoju. Mocni ludzie z miasta starają się słabości przekuć w siłę – i nie mam tu na myśli wyłącznie dążenia do świętości, choć to też; jeśli masz cel i świadomość, że możesz wiele [co paradoksalnie wypływa właśnie z poczucia winy! nie możesz czuć się winnym za coś, na co nie masz wpływu!], wówczas „sky is the limit”. Ale jeśli na okrągło, dla iluzorycznej przyjemności i dobrego samopoczucia, twierdzisz, że to nie twoja wina, wówczas świat jawi się dla ciebie jako otoczenie z gruntu na nic niepozwalające, pełne układu, znajomości, Kaczyńskiego / Tuska i całej masy bytów, wśród których ty – jedyny i ostatni doskonały – nie masz szans na rozwinięcie skrzydeł. Więc nawet się nie wysilisz. A za dwa miesiące znów przejedziesz się na jakimś wynalazku Plichty albo pójdziesz bez majtek na Plac Centralny w sobotę po północy.

Albo na jakieś inne Mistrzejowice. Nie wiem, nie chadzam.