W Łomży nie ma teraz żadnej roboty.

Autor DwóchGroszy rozpętał niedawno burzę w szklance wody, postulując kasację czerwonego pomysłu pn. płacy minimalnej. Zrobił się z tego oczywiście shitstorm, ale dwaj panowie przeszli samych siebie. Jako kontrprzykład podając sytuację z Ziem Odzyskanych, gdzie roboty nie ma prawie wcale i że byłoby jeszcze gorzej [tak, wiem, gdzie leży Łomża, cytowałem piosenkę]. I kilka wniosków, część z nich nader niepokojąca.

Po pierwsze – trzeba cechować się bezczelnością wyrastającą nawet ponad standardy przeciętnego inetowego flejma, żeby konsekwencje obowiązywania właśnie regulacji jak z mokrych snów PT czarnobiauej i innych od „solidarności społecznej” przedstawiać jako… poglądową lekcję kapitalizmu. To już nawet nie jest chamstwo, to po prostu przesada.

Po drugie – oczywistym jest, że brak płacy minimalnej spowodowałby „zaburzenia układu”. Okopani „płacą minimalną” straciliby pewnie robotę… którą wziąłby ktoś inny, będący [jeszcze] bardziej „pod nożem”. Ale im większy „ucisk”, tym robi się ciekawiej. Przy założeniu możliwości zbytu na poziomie umożliwiającym zwiększanie produkcji zatrudnienie znalazłaby nie jedna osoba, ale dwie! Żadne pobożne życzenia, zwykła kalkulacja. Przy spadku realnej płacy nieco mniej zatrudnienie nie zwiększyłoby się oczywiście [od razu] o 100%, ale ta sama kalkulacja spowodowałaby jego zwiększenie w skali populacji o tym zauważalniejszą część, im bardziej aktualnie teraz płaca minimalna odbiega od poziomu równowagi.

Mamy więc z grubsza alternatywę: albo zatrudniamy kogoś za X zł [płaca minimalna], albo dwóch ktosiów za nieco mniej [brak płacy minimalnej]*. Zwracam uwagę, że drugi wariant – oczywiście prokapitalistyczny – jest paradoksalnie dużo bliższy czerwonym postulatom „pracy dla każdego”, niż proponują te farbowane lewaki, drapujące się w szaty „obrońców ludu”. Tym samym dokonałem autodemaskacji jako lewicowiec i orędownik sprawiedliwości społecznej, o czym Ciupak wiedział już od dawna, a cała reszta podejrzewała.

Po trzecie – wariant „dwóch za mniej” nie dość, że sprawiedliwszy społecznie, nie wymaga dodatkowo zasiłku dla „nadmiarowego”, ergo powoduje oszczędności budżetowe, czego również lewacy prawdziwi i mieniący się dla niepoznaki centrystami nie są w stanie ogarnąć, wypytując mnie dla zmyłki o „propozycje oszczędności budżetowych, ale takie realne”.

Po czwarte – gdzie wg Was parszywy kapitalista ulokuje zebrane chytrze nadwyżki finansowe i dlaczego za granicą, a nie dokupi maszyn i urządzeń i dozatrudnia więcej ludzi, żeby jeszcze efektywniej gnębić proletariat? Odpowiedzi na /dev/null do końca dowolnego miesiąca.

Po piąte – pożyczam argumentację: skoro płaca minimalna jest takim nieprzeciętnym dobrodziejstwem, to dlaczego nie podnieść jej od razu pięciokrotnie? Wszystkim zrobiłoby się od razu pięć razy lepiej.

Po szóste – co jest lepsze dla kogoś „pod nożem”: nie dostać pracy za X zł, czy dostać pracę za nieco mniej?*

* – tak, też chciałbym, żebyśmy wszyscy byli młodzi, piękni i zarabiali nie wiadomo ile. Ale czasem się nie da. „Życie nie jest bajką, życie jest bitwą”.